Wystawa poświęcona malarstwu Jerzego Skarżyńskiego. Na ekspozycji w sali imprezowej Muzeum, pokazany został wybór prac malarskich najbardziej reprezentatywnych dla Artysty, zarówno tych wczesnych, pochodzących z lat 60-tych, jak i tych tworzonych już u schyłku życia twórcy, stanowiących podsumowanie jego poszukiwań w dziedzinie malarstwa.

Artysta w swoich obrazach początkowo inspirował się kubizmem, surrealizmem i abstrakcjonizmem. W późniejszych pracach formy zgeometryzowane uległy złagodzeniu, przekształcając się w miękkie linie, coraz bardziej organiczne i niedookreślone. W plątaninie plam, kresek i obrysów można było dopatrzeć się zarysów postaci, sugestii kształtów i sylwetek. Malarstwo Jerzego Skarżyńskiego stało się coraz bardziej metaforyczne i poetyckie, pojawiły się w nim także formy biologiczne. Z czasem do obrazów artysta zaczął wkomponowywać kawałki papieru, pokrywając jednocześnie pewne partie malatury ostrymi kolorami farby olejnej lub lakieru. W swoich poszukiwaniach artystycznych zniekształcał powierzchnie malowideł w głąb, tworząc zagłębienia i pęknięcia, jak również naklejając na ich powierzchnię wypukłości. Stopniowo, jako uzupełnienie, Skarżyński zaczął wprowadzać do obrazów fragmenty fotografii, które miały stać się punktem wyjścia do tworzenia prac na płótnie światłoczułym. Z wykonanych na planie filmowym czy w trakcie teatralnych prób negatywów zdjęć wybierał te nieostre, zniekształcone bądź prześwietlone, aby następnie ich często przypadkowy fragment wykadrować i powiększony utrwalić na płótnie. Dopiero na tak przygotowanym materiale, wykorzystując powstałe zarysy i plamy zaczynał malować kolorowymi tuszami.

Jerzy Skarżyński należał do pokolenia awangardzistów, którym było dane przeżywać młodość w czasie II wojny światowej, a następnie tworzyć w warunkach dominowania estetyki socrealizmu. Prezentowane prace ukazują rozwój warsztatu malarskiego, kształtowanego w latach 40-tych XX wieku pod wpływem koloryzmu, obowiązującego wówczas w środowisku profesorów skupionych wokół krakowskiej ASP i autorytetu Zygmunta Waliszewskiego. Porzucenie malarstwa studyjnego i fascynacja kubizmem zaowocowały w twórczości Skarżyńskiego obrazami komponowanymi za pomocą poliperspektywy, w których zanika potrzeba tworzenia na płótnie anegdoty. To moment zwrotny, prowadzący od tej pory artystę w stronę abstrakcji i metafory – w obrazach pojawia się poetyka snu, niepokój pulsującej materii, organiczność i biologia, prowokująca erotyczne skojarzenia. Fascynacja życiem i jego biologicznymi przejawami zaowocowała surrealistycznymi kompozycjami, przemawiającymi fakturami zestawianymi podświadomie, w porywie skojarzeń zarówno wzrokowych, jak i tych wynikających z niezgody wobec brutalności świta. Również w obrazach malowanych tuszami na wykonanych wcześniej fotografiach, splecione tkanki i ich rozbłyski tworzą ferie barw przemawiające erotyczną energią. Malarstwo Jerzego Skarżyńskiego intryguje widza swoją wieloznacznością, prowadząc go od hiperboli przeżycia egzystencjalnej pełni do rebusu znaczeń odwołujących się do symboliki koła życia i śmierci.