Jean-Louis Cerisier urodził się w 1957 roku w Châteaubriant (Francja). Lata młodzieńcze spędził w Laval i jest to fakt o tyle istotny, że w tamtejszym muzeum znajduje się bardzo bogata kolekcja sztuki naiwnej i tak zwanej „osobnej”, czyli takiej, którą trudno zakwalifikować, której trudno nadać jakąkolwiek etykietę. Z wykształcenia jest nauczycielem języka francuskiego dla cudzoziemców. W latach 1989–1992 pracował między innymi w Liceum Francuskim im. René Goscinny’ego w Warszawie. Mieszkając w Laval, często odwiedzał tamtejsze muzeum, zafascynowany sztuką pierwszych francuskich prymitywistów. Zrodziło to w nim chęć podjęcia własnych prób malarskich. W 1974 roku spotkał się z malarzem Jacques’em Reumeau, który wywarł ogromny wpływ na jego wyobraźnię i sposób postrzegania własnej twórczości.

To dzięki przyjaźni z Reumeau i częstym dyskusjom zrozumiał, że w sztuce odrzucić należy wszelkie naśladownictwo, trzeba natomiast wyrażać samego siebie, swoje przemyślenia i stosunek do świata. Sztuka staje się wtedy rzeczywistością równoległą – z jednej strony kreowaną przez wyobraźnię, a z drugiej urzeczywistniającą to, co jest głęboko skrywane. Twórczość stała się więc dla Cerisiera sposobem prowadzenia dyskursu o sobie i z sobą samym. W sposób oczywisty i bezpośredni poprzez dzieła malarz wprowadza odbiorcę w surrealistyczny świat własnych snów, doznań i wspomnień. Twórczość w tym przypadku jest nie tyle ukazaniem świata rzeczywistego i obserwowanego w życiu codziennym, co otworzeniem się, swoistym ekshibicjonizmem – obnażeniem wewnętrznych przeżyć, dzieleniem się własnymi lękami i cierpieniami, ukazaniem marzeń i uczuć. Pod względem użytych artystycznych środków wyrazu malarstwo Cerisiera bliższe jest sztuce współczesnej, z tym jednak zaznaczeniem, że wynika to nie tyle ze świadomego posługiwania się określona stylistyką, co częste jest w przypadku tak zwanej sztuki amatorskiej, czy przyjęcia określonego programu artystycznego, co jest procesem naturalnym, mającym swoje źródło w intuicyjnym traktowaniu twórczości. Polega to na subiektywnym postrzeganiu rzeczywistości oraz zawierzeniu własnym emocjom, a także na skupieniu się na przekazie emocjonalnym. Wybitny polski badacz plastyki nieprofesjonalnej Aleksander Jackowski nazwał ten obszar sztuką „inną”, gdyż w porównaniu z typową i powszechnie rozpoznawaną sztuką naiwną charakteryzuje się olbrzymim bagażem intelektualnymi oraz niezwykle rozwiniętą metaforyką.

Kurator: Sonia Wilk.