To artysta chorobliwie fascynujący się odmiennością, nieposkromioną dziką naturą człowieka, emocjonalnymi ranami — dlatego też w jego pracach odczuwalny jest mocny i niekontrolowany nastrój niepokoju. Henson pozycjonuje się w charakterze obserwatora, by nie powiedzieć podglądacza.

Sztuka artysty powstaje w reakcji na to, co widzi na co dzień: świat pozorów wypełniony bylejakością, skomplikowany, zawiły, intrygujący. Twórca poddając go stałej weryfikacji, nie potrafi oderwać się od tej raczej pesymistycznej, ciemnej strony naszego życia.

Jego prace są swoistą trawestacją urokliwych, acz jednocześnie niepokojących opowieści z innego świata: świata dziecięcej wyobraźni, która została przydeptana przez świat dorosłego. Jego dzieła, jak i on sam (jak może się zdawać) mówią o tym samym: bohaterowie jego prac to zrezygnowani, torturowani i zdezorientowani ludzie przepełnieni paraliżującym lękiem — tym samym, z którym Henson zmaga się na co dzień.