Twórczość rzeźbiarska Stanisława Popławskiego (1886–1959), której prezentację rozpoczynamy 16 grudnia br. w Muzeum Śląskim, to konfrontacja tradycji i awangardy. Analizując dzieła artysty, świadka zamętu artystycznego początkowych dekad XX wieku, zwiedzający będą mogli postawić sobie pytania o dzisiejszy stosunek do akademizmu, realizmu i nowoczesności w sztuce.

Wystawa twórczości Stanisława Popławskiego będzie również okazją do spotkania ze sztuką odrodzonej w 1918 roku Polski, którą kreowali artyści ukształtowani w Krakowie, Warszawie czy Poznaniu, posiadający wiedzę i doświadczenie zdobyte w ośrodkach artystycznych Europy, a zwłaszcza w Paryżu. Doświadczenia te przełożyły się na „ilustrowanie” w ich twórczości pojęć takich jak awangarda – naród – tradycja. Popławski wybrał tradycję, którą określał realistyczny, ale niepozbawiony idealizmu charakter dzieł, co połączył z mistrzostwem warsztatu. Taka kreacja przyniosła mu uznanie i renomę wśród studentów krakowskiej akademii z lat 1910–1950, m.in. Jerzego Beresia, Wandy Czełkowskiej, Jerzego Marka. Artyści ci dzisiaj uznawani są za klasyków awangardy XX wieku.

Sztukę Popławskiego, krakowianina z wyboru i wykształcenia, rzeźbiarza, ceramika, profesora Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, muzeum prezentuje po raz pierwszy w Polsce. Dzieło artysty Z kąpieli było jednym z pierwszych eksponatów obecnej kolekcji rzeźby Muzeum Śląskiego w Katowicach, a dziś jest ikoną Galerii sztuki polskiej 1800–1945. Na wystawie zobaczymy wybrane prace rzeźbiarza – zarówno modele gipsowe, jak i odlewy w brązie, m.in. Fauna, Lato, Z kąpieli, Alegorię sztuki, Robotników. Wszystkie przybliżają warsztat artysty oraz ilustrują jego styl. Prezentacja twórczości Stanisława Popławskiego daje również możliwość zapoznania się z kulisami pracy nad tworzywem oraz samym procesem twórczym. W ten sposób poznajemy świat, który znany jest zazwyczaj tylko samym artystom.

Tytuł wystawy Piękno monumentalne akcentuje styl Stanisława Popławskiego, którego wyznacznikiem było dążenie do formy wolnej od zakłócających jej monumentalność detali. Równolegle nawiązuje do kreatywności i estetyki twórcy, które w połączeniu zdolne są zamienić tworzywo w dzieło sztuki. Popławski, dążąc do odnalezienia własnej formy rzeźbiarskiej wypowiedzi, nie zapominał o tradycji. Tworzył dzieła charakteryzujące się równowagą pomiędzy eksperymentem i dążeniem do syntezy, a klasycznym podejściem do kształtowania rzeźbiarskiej bryły.