Wystawa z cyklu „Śląscy Mistrzowie Fotografii”.

Zbigniew Sawicz (ur. 8 października 1939 roku na Kresach Wschodnich w Bolechowie) po wojnie przybył wraz z rodzicami na Śląsk do Gliwic. Tutaj się wychował, tutaj ukończył studia (jest absolwentem Politechniki Śląskiej), tutaj zaczął fotografować, tutaj ukształtował swoją osobowość twórczą.

W pewnym momencie życia fotografia zdominowała jego zainteresowania sztuką. W 1972 roku został członkiem Katowickiego Towarzystwa Fotograficznego. Aktywnie uczestniczył w życiu artystycznym i organizacyjnym śląskiego środowiska fotografików. W listopadzie 1990 roku został przyjęty do grona członków Związku Polskich Artystów Fotografików. Jego fotografie znajdują się min. w zbiorach Muzeum Śląskiego i Śląskiej Kolekcji Fotografii Artystycznej ZPAF.

Na wystawie prezentujemy prace Zbigniewa Sawicza wybrane z bogatego dorobku twórcy, który od 38. lat jest związany ze śląskim środowiskiem fotograficznym. Fotografie powstawały od początku lat siedemdziesiątych ubiegłego stulecia do dziś. Układają się one w wielowątkową opowieść o pewnym zakątku świata, o ludziach, o otoczeniu, w jakim przyszło im żyć. Wystawę nazwaliśmy „Śląska ballada”, autor bowiem, łącząc w swej wypowiedzi cechy lirki, epiki i dramatu, snuje opowieść niespiesznie, jak na balladę przystało, poszczególne zaś fotografie układa w utwór, jak kolejne zwrotki piosenki czy wiersza.

Fotografie Zbigniewa Sawicza wpisują się w nurt fotografii humanistycznej, prezentują światy zastane, ukazują ich specyfikę, oryginalność. Ich motywem przewodnim jest Śląsk – jego krajobraz naturalny i przemysłowy, ludzie tu mieszkający i pracujący, ich obyczajowość i stosunek do poprzemysłowej degradacji. Artysta lubi fotografować ludzi, eksponując ich naturalne piękno. Ulubionymi motywami zdjęć Zbigniewa Sawicza są zakątki osiedli robotniczych, które – sąsiadując bezpośrednio z zakładami przemysłowymi – nabrały specyficznego, surowego charakteru.

Autor sięga istoty śląskości, tych wartości, które wyrastają z oryginalnej kultury i stanowią integralną część regionalnej tożsamości. Fotografię traktuje jako sposób wyrażania własnych uczuć i emocji przez ujawnienie tych, które zawiera fotografowana rzeczywistość. Odnajduje je również w wizerunkach twórców sztuki i kultury. Wykonując ich portrety stara się odszukać i utrwalić wyrazy owego „piękna”, które sami tworzą.

Pełnię wypowiedzi uzyskuje Sawicz, budując sekwencje, cykle tematyczne, zestawiając fotografie w grupy, które wzbogacone narracyjnie tworzą bogaty. Cechuje je refleksyjność i stawianie pytań, choć nie wprost. Autor nie dokonuje oceny, nie osądza. Sposób ujęcia tematu układa się w zadnie pytające o wartości zastanego świata, tradycję, obyczajowość. Mimo że przedstawia świat mijający, ulęgający degradacji lub transformacji, jego fotografie stawiają pytania o przyszłość śląskiego dziedzictwa. Co należy i warto zachować, czy zapis tego życia powinien być za jakiś czas tylko historią?

Zbigniew Sawicz należy do grona fotografów perfekcyjnie posługujących się warsztatem, stosuje przyjęte kanony fotografii klasycznej jako elementy najpełniej wyrażające estetykę obrazu. W swoich pracach łączy wrażliwość estetyczną z perfekcją warsztatową.

Kurator wystawy: Danuta Kowalik-Dura.