Z głębokim żalem przyjęliśmy wiadomość o śmierci Adama Myjaka.

Rzeźbiarz. W latach 1965–1971 studiował na Wydziale Rzeźby ASP w Warszawie w pracowniach: S. Kulona, S. Słoniny, B. Chmielewskiego, A. Ryszki i Z. Demkowskiej. Studia ukończył z wyróżnieniem, po czym został wykładowcą macierzystej uczelni (1990 profesor, rektor uczelni w latach 1990–1996, 1999–2005). Uhonorowany za swe osiągnięcia licznymi nagrodami krajowymi i zagranicznymi.

Myjak zadebiutował z pokoleniem nurtu nowej figuracji, które zanegowało abstrakcję, a poszukiwało ekspresyjnej wizji rzeczywistości, wykorzystując zasady realizmu. Artysta w swej twórczości koncentrował się na postaci ludzkiej, stale odwoływał się do tradycji jej przedstawienia i wartości z tym związanych. Wykorzystywał – jako integralną część swego dzieła, jego przekazu i sposobu odbioru – własności materiału i technik artystycznych, w których tworzył. Swą twórczością syntetyzował na nowo koncepcje sztuki A. Rodina, A. Giacomettiego i C. Brancusiego.

Tworzył rzeźby monumentalne, formy kameralne, medale, rysunki. W swych dziełach ilustrował tożsamość człowieka, dynamiczny dialog między materią a formą, dziełem a przestrzenią, materiałem a fakturą. Stąd też ścisły związek w dziełach Myjaka tematu i formy dzieła z tworzywem (brąz, marmur, drewno, sztuczny kamień), w którym zostało zrealizowane, oraz tradycyjną techniką wykonania (odlew, snycerka, kucie połączone z polerowaniem, matowaniem) – często na zasadzie przeciwieństw. Rezultatem jest dynamiczna, ekspresyjna forma każdego z nich, przesycona efektami luministycznymi. Dzieła artysty można zdefiniować w trzech kategoriach tematów, które łączy wizerunek człowieka: Kroczący, Głowa, Tors. Nie jest to – mimo bardzo ograniczonego zestawu tematów – wizerunek dosłowny, lecz raczej wizja dramatyczna, ilustrująca człowieka i jego los jako permanentne przenikanie się skrajności wyznaczanych słowami radość – smutek.