Andrzej Holeczko-Kiehl, Ikonografia muzyki, kompozytorów w sztuce XIX wieku

25.11. / sobota / godz. 17.30 / kup bilet

Wizerunki Fryderyka Chopina Ary Scheffera czy Hectora Berlioza Grandville’a ilustrują nurty kształtowania się ówczesnej muzyki salonowej – kameralnej i wielkich form muzycznych. Obie spotkały się w nowej formie „świątyni” sztuki, filharmonii, której w połowie XIX wieku określono wymagania: ma gromadzić około 2000 widzów, zawierać przestrzeń dla 120-osobowej orkiestry i 500-osobowego chóru oraz organów. Jednymi z pierwszych wzorców były sale Gewandhausu w Lipsku czy paryska Salle Pleyel. Pierwsza powstała jako siedziba ustanowionego w 1781 roku Gewandhausu, który odrodził trwającą od średniowiecza tradycję muzyczną miasta m.in. tzw. wielkich koncertów, które odbywały się w tamtejszych sukiennicach czy kościołach takich jak Thomaskirche. Sala paryska była z kolei efektem mecenatu artystycznego rodziny Pleyel – producentów fortepianów, na których grał i komponował Chopin. Sukces tej inicjatywy przełożył się na potrzebę budowy sali koncertowej, która gromadziłaby nie tylko muzyków, ale i publiczność. Powstanie tych sal nie byłoby możliwe, gdyby nie inicjatywy społeczne rozlicznych towarzystw muzycznych czy osób prywatnych. Wszystko to znalazło swój wyraz w formie architektonicznej i dziełach sztuki specjalnie do nich zamawianych. Pełnią one także funkcję elementów rewitalizujących przestrzeń. Katowicki NOSPR konceptu Tomasza Koniora to świetny tego przykład.