W Muzeum Śląskim rozpoczął się proces tworzenia niezwykłej „Wystawy podziemnej”, której  autorem jest artysta rzeźbiarz Ludwika Ogorzelec. Otwarcie wystawy przewidywane jest w połowie marca 2022 roku.

Indywidualna wystawa Ludwiki Ogorzelec będzie się składała z trzech rzeźb budowanych na miejscu w wyznaczonych przestrzeniach muzeum. „Antygrawitacja II” z cyklu „Krystalizacja przestrzeni” (wielkich rozmiarów rzeźba, zbudowana z linii drzewa, jest przeniesiona z CSW Zamek Ujazdowski w Warszawie i adaptowana do nowej, innej przestrzeni w Muzeum Śląskim). Towarzyszył jej będzie pokaz części historycznego cyklu rzeźby mobilnej (drzewo) przywiezionej z paryskiej pracowni artysty. Następną pracą będzie rzeźba site-specific „Pochylnia” z cyklu „Krystalizacja przestrzeni”, w której linią krystalizującą jej wielką przestrzeń będzie przezroczysty celofan tworzący lekko rozświetloną białą strukturę nad głowami widzów poruszających się po pochyłych chodnikach.

Miejscem prezentacji trzeciej pracy site-specific będzie galeria jednego dzieła, czyli wielka betonowa przestrzeń, w której artysta chce stworzyć „Rapsodię przezroczystą” z cyklu „Krystalizacja przestrzeni”. Naprężone między ścianami i krzyżujące się między sobą linki stalowe stworzą konstrukcję, która, ubrana w rozświetlone struktury szkła, wraz z dźwiękiem ustanowi emocjonalno-wizualno-dźwiękową przestrzeń, w którą zanurzy się widz.

Ludwika Ogorzelec urodziła się 5 stycznia 1953 roku w Chobieni na Dolnym Śląsku. Studiowała w Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu (1978–1983), w pracowni prof. Leona Podsiadłego, gdzie uzyskała dyplom magistra sztuki w katedrze rzeźby. Od 1985 roku mieszka w Paryżu. W latach 1985–1987 kontynuowała swój autorski program twórczy w École Nationale Supérieure des Beaux-Arts w Paryżu, u słynnego artysty rzeźbiarza prof. Césara, który zachwycił się pracami Ludwiki Ogorzelec i zaprosił ją do swojej pracowni. Dla niej była to okazja do skonfrontowania siebie – artysty przybyłego z Polski – z tym, co w „ wielkim świecie”. Już w 1986 roku wystawiała w Salonie de la Jeune Sculpture, Salonie d’Automne, w następnym roku w Salonie Réalités Nouvelles, Salonie de mai 44e. Rozpoczęła wówczas współpracę z prestiżową Galerie Barbier Beltz w Paryżu. W kolejnych latach zaczęła otrzymywać zaproszenia na wyjazdy artystyczne – rezydencje, wystawy – w USA, Szwecji, Australii , Chinach, Korei, Kanadzie, Japonii, Wietnamie, Libanie, Łotwie, Bangladeszu, Grecji, Szwajcarii, Kostaryce, Niemczech, Austrii, Belgii, Czechach, Wielkiej Brytanii, Bułgarii, Hiszpanii i oczywiście w Polsce. Ostatnia największa ekspozycja w Polsce ukazująca jej dorobek artystyczny, Szukam momentu równowagi (2020–2021), odbyła się w Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski i była jej sto siódmą wystawą indywidualną. W tym samym czasie praca Ludwiki Ogorzelec pokazywana była na wystawie Rzeźba w poszukiwaniu miejsca w Zachęcie – Narodowej Galerii Sztuki.