Serdecznie zapraszamy na wernisaż wystawy „Ludwika Ogorzelec. Wystawa podziemna”, który odbędzie się już 7 kwietnia o godz. 18.00. Wernisażowi towarzyszyła będzie prezentacja wideo-artu do muzyki Mirosława Muzykanta pt. „Rapsodia przezroczysta”. Jego reżyserem jest Mateusz Sierzyński. W wideo-arcie wystąpili tancerze Teatru Tańca ATRUM: Wioletta Muzykant, Alicja Hudeczek, Bartosz Goździkowski, Kacper Mucha. Kostiumy dla tancerzy zaprojektowała i uszyła Ludwika Ogorzelec. Uczestnicy wernisażu obejrzą również film Piotra Weycherta i Jacka Knoppa o realizacji dzieł Ludwiki Ogorzelec w Muzeum Śląskim.

Prace Ludwiki Ogorzelec prezentowane były w wielu miejscach na świecie. Już od 8 kwietnia będzie można je oglądać także w Muzeum Śląskim w Katowicach. Ekspozycja będzie nosić tytuł Ludwika Ogorzelec. Wystawa podziemna, a jej nazwa bezpośrednio nawiązuje do specyficznej architektury muzealnych przestrzeni.

Program artystyczny został sformułowany przez Ludwikę Ogorzelec w 1981 roku, w kolejnych latach był rozwijany i uzupełniany o nowe doświadczenia twórcze:

Chciałabym, aby moja rzeźba była jak ulotne zjawisko wywodzące się ze światów biologii, maszyn i przyrządów – pisze w swoim programie. – Z rozumienia rzeźby jako bryły ciężkiej, oglądanej z zewnątrz, wykonanej z materiałów trwałych, zostawiam sobie linię – mówiącą właściwościami materii, z jakich pochodzi (…); biorąc znaczenia ze światów biologii, maszyn i przyrządów, analizuję problem sensu i absurdu. Szukam momentu równowagi. Efektem moich poszukiwań są lekkie, delikatne struktury-przedmioty, łączące owe znaczenia na zasadzie zgodności w nową jakość – wyjaśnia autorka wystawy.

Na indywidualnej wystawie Ludwiki Ogorzelec w Muzeum Śląskim w Katowicach zaprezentowano trzy prace site-specific oraz prace pochodzące z historycznego cyklu rzeźb mobilnych, przywiezionych z paryskiej pracowni artysty. Instalacja Antygrawitacja II z cyklu Krystalizacja przestrzeni (rzeźba zbudowana z linii drzewa, jest przeniesiona z CSW Zamek Ujazdowski w Warszawie i zaadaptowana do nowej przestrzeni w Muzeum Śląskim w Katowicach). Drugą z prac jest rzeźba site-specific Pochylnia z cyklu Krystalizacja przestrzeni, w której linią krystalizującą jej wielką przestrzeń jest przezroczysty stretch, tworzący rozświetloną białą strukturę nad głowami widzów poruszających się po pochylniach prowadzących gości muzeum z poziomu –2 na poziom –4. Miejscem prezentacji trzeciej pracy site-specific jest hol centralny (Galeria jednego dzieła), w którym Ludwika stworzyła Rapsodię przezroczystą z cyklu Krystalizacja przestrzeni. Naprężone między ścianami i krzyżujące się między sobą linki stalowe tworzą konstrukcję, która w połączeniu z rozświetlonymi formami szkła, wraz z dźwiękiem staje się emocjonalno-wizualno-dźwiękową przestrzenią.

Zapraszam człowieka do wnętrza mojej rzeźby, gdzie przestaje być jedynie widzem – pisze w swoim programie – podążając za zmieniającym się obrazem rysunku linii w przestrzeni, zmuszony jest do dostosowania swojego ciała do sytuacji przestrzennej… Tak więc jego emocje natury estetycznej poszerzone są o emocje wynikające z niecodziennej sytuacji przestrzennej, burzącej stereotypy zachowań (…) Energia wprowadzona przeze mnie to linia, mówiąca właściwościami materiału, z którego pochodzi, oraz obraz i sytuacje, które stwarza w przestrzeni przez różne porządki wzajemnych przecięć: geometrię, chaos i koncentrację, rozbicie, rytmy, kontrasty, podobieństwa.

Ludwika Ogorzelec dąży do tego, aby jest jej prace oddziaływały na widzów zarówno w aspekcie fizycznym, jak i emocjonalnym. By osiągnąć zamierzony efekt, wykorzystuje dialog pomiędzy materialną linią (linka stalowa, szkło) i przestrzenią (monumentalne wnętrze i jego akustyka).

Ludwika Ogorzelec urodziła się w Chobieni na Dolnym Śląsku. Studiowała w Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu (1978–1983), w pracowni prof. Leona Podsiadłego, gdzie uzyskała dyplom magistra sztuki w katedrze rzeźby. Od 1985 roku mieszka w Paryżu, gdzie kontynuuje przywieziony z Polski swój program twórczy w École Nationale Supérieure des Beaux-Arts w Paryżu, u słynnego artysty rzeźbiarza Césara, który będąc pod wrażeniem jej prac, zaprosił ją do swojej pracowni. Dla Ludwiki Ogorzelec była to szansa na zaistnienie poza „żelazną kurtyną” i skonfrontowanie siebie – artysty przybyłej z Polski – ze światem. Już w 1986 roku wystawiała w Salonie de la Jeune Sculpture, Salonie d’Automne, w następnym roku w Salonie Réalités Nouvelles, Salonie de mai 44e, paryskim Grand Palais. Rozpoczęła współpracę z prestiżową wówczas Galerie Barbier Beltz w Paryżu. W kolejnych latach zaczęła otrzymywać zaproszenia na wyjazdy artystyczne – rezydencje, wystawy – w USA, Szwecji, Australii, Chinach, Korei, Kanadzie, Japonii, Wietnamie, Libanie, Łotwie, Bangladeszu, Grecji, Szwajcarii, Kostaryce, Niemczech, Austrii, Belgii, Czechach, Wielkiej Brytanii, Bułgarii, Hiszpanii i oczywiście w Polsce. Ostatnia monograficzna wystawa Ludwiki Ogorzelec w Polsce pt. Szukam momentu równowagi (2020/2021) odbyła się w Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie. Była to jej 107. wystawa indywidualna. Równocześnie jej dzieło site-specific pt. Agresja było prezentowane na wystawie Rzeźba w poszukiwaniu miejsca w Zachęcie – Narodowej Galerii Sztuki w Warszawie. Z okazji przyznania Ludwice Ogorzelec nagrody im. Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego na dziedzińcu Zamku Królewskiego w Warszawie powstała  instalacja pt. Sięgając po niemożliwe, która następnie prezentowana była na placu przed warszawskim Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski.